Święty Romuald z Camaldoli (podawane są różne daty jego urodzenia: 951 i 952, zm. 19 czerwca 1027 w Val di Castro) - święty, założyciel zakonu kamedułów . Był synem księcia Rawenny.Prowadził w młodości zwyczajne dla jego stanu hulaszcze i pełne uciech życie . Zmuszony przez swojego ojca Sergiusza do sekundowania w pojedynku, był świadkiem, gdy ojciec zabił przeciwnika. To wstrząsnęło Romualdem do głębi, postanowił odpokutować czyn ojca. Uciekł do klasztoru Benedyktynów. Cesarz Otton III ustanowił go opatem w Classe i powierzył mu zadanie reformy tego klasztoru. Po roku Romuald zrezygnował jednak z tej funkcji, udał się najpierw do opactwa na Monte Cassino i tam poznał mnicha Benedykta, podobnie jak on marzącego o życiu pustelniczym. Ten zabrał go do swojej samotni w rozlewisku rzeki Pad w pobliżu Rawenny, do miejsca zwanego Pereum. Przykład Romualda wkrótce znalazł wielu naśladowców. Grono pustelników stale się powiększało, więc wkrótce Romuald zmuszony był do zakładania dla nich nowych klasztorów. Zakonnicy żyli i składali śluby w dalszym ciągu zgodnie z Regułą św. Benedykta, nosili również czarne habity benedyktyńskie. Tak było do momentu owego snu czy wizji, które stały się tematem przedstawień malarskich. Otóż tradycja mówi, że pewnego razu podczas wędrówki między klasztorami usnął Romuald niedaleko miasta Arezzo w Toskanii. Podczas snu ujrzał nagle, jak jego uczniowie, ubrani w białe szaty, wprost z tego miejsca po drabinie Jakubowej wkraczają do nieba. Romuald uznał to za znak Boży i postanowił w tym miejscu założyć nowy klasztor. Miejsce to nazwano doliną Maldolego „Campo di Maldoli”, z czego później powstał wyraz Camaldoli, a tutejszych zakonników nazwano Camaldulenses, czyli kamedułami. W 1012 roku założył w Camadoli nowy klasztor. Romuald zapoznał się wówczas z pismami i żywotami egipskich ojców pustyni i na tej podstawie stworzył własną wizję życia pustelniczego. Zamieszkał w małej drewnianej celi. Mnisi mieszkali w odosobnionych celach, praktykowali bezwzględne milczenie i ustawiczne posty. Kilkakrotnie jego pustelnia padała ofiarami ataków, a on sam nieudanych zamachów na swoje życie. Został kanonizowany w roku 1582. Przedstawiany jest w białym habicie kame- dulskim, czasem w czarnym benedyktyńskim z księgą w ręku lub modelem pustelni.

Brunon z Querfurtu (ok. 970 – 1009), przyjaciel cesarza Ottona III, biskup misyjny wysłany z misją nawracania pogan na chrześcijaństwo na teren zajmowany przez Jaćwingów (czyli na teren Suwalszczyzny) w 1009 roku zamordowany i uznany za świętego.

Memento mori (łacińskie „pamiętaj o śmierci”) - przypomnienie, że nie można uniknąć śmierci: każdy w końcu umrze i nie można tego zmienić, ponieważ człowiek nie ma na to żadnego wpływu. Pozdrowienie Memento mori używane było przez wiele zgromadzeń zakonnych; oprócz kamedułów, używali go kartuzi i trapiści. Treść tej formuły stanowiła argument przeciwko zbytnim dążeniom ku sprawom przyziemnym, które przemijają wraz ze śmiercią.