|
|
Od kilku lat w Polsce rower przeżywa swój renesans. Turystyka rowerowa staje się coraz bardziej popularna. Widać to również na szlakach lądowych WPN, na których rowerzyści są najliczniejszą grupą. Sieć znakowanych szlaków i dróg jest w Wigierskim Parku Narodowym na tyle dobrze rozwinięta, że zadowoli nawet bardzo wymagających turystów.
Szlaki turystyczne muszą być tak przygotowane, żeby turyści czuli się na nich bezpiecznie i nie błądzili. Dlatego zanim się na nie wyruszy, warto zapoznać się z ich rodzajami i systemem oznakowania.
W Parku poprowadzonych jest 13 oznakowanych tras o łącznej długości 128 km. Szlaki te są znakowane zgodnie z normami PTTK. Suwalski Od-dział PTTK, przy wsparciu Parku, zajmuje się także konserwacją oznakowania tych szlaków. Każdy z nich jest oznaczony jednym z pięciu kolorów: czerwonym, niebieskim, zielonym, żółtym lub czarnym.
Do oznakowania szlaków turystycznych stosuje się dwa rodzaje symboli. Pierwsza grupa to znaki określające przebieg szlaku. Maluje się je na drzewach, kamieniach, płotach itd. Znakiem podstawowym jest prostokąt składający się z trzech poziomych pasków, przy czym paski zewnętrzne są koloru białego, a pasek środkowy jest w kolorze szlaku (rys. 1). Znak w kształcie koła, biały na obwodzie i z kolorem w środku, oznacza początek i koniec szlaku (rys. 2). Zmiany kierunku przebiegu szlaku sygnalizują 3 rodzaje znaków. Znaki uwidocznione na rys. 3 i 4 maluje się przed zakrętem na trasie. Jeżeli z powodu braku odpowiednio usytuowanych drzew, kamieni itp. nie ma możliwości zastosowania wyżej wymienionych znaków, wtedy tuż za zakrętem maluje się strzałkę z białym tłem i kolorem szlaku w środku (rys. 5). W terenach orientacyjnie trudnych lub dla zwrócenia uwagi turysty na nagłą zmianę kierunku przebiegu szlaku maluje się biały wykrzyknik (rys. 6).
W WPN, oprócz "zwykłych" szlaków turystycznych znajdują się również ścieżki edukacyjne. Mają one swoje odrębne oznakowanie (rys. 7). Na terenie Parku można również napotkać mało jeszcze znane oznakowania szlaków dojściowych. Jeżeli w pewnym oddaleniu od głównego szlaku znajduje się źródełko, punkt widokowy, obiekt krajoznawczy lub noclegowy, wtedy wzdłuż trasy dojścia do nich maluje się różnych kształtów znaki w kolorze szlaku. W WPN jest tak oznakowana trasa dojścia od parkingu do punktu widokowego nad rzeką Wiatrołużą, koło wsi Lipniak (rys. 8).
Druga grupa znaków określających przebieg szlaku turystycznego to znaki informacyjne szlaku. Są to tablice informacyjne i drogowskazy. Na terenie WPN, w punktach węzłowych szlaków (tzn. tam gdzie szlaki się zaczynają lub krzyżują) zamontowane są tablice ze schematyczną siecią szlaków. Mają one format około 60x70 cm i przedstawiają mapę z przebiegiem wszystkich szlaków w WPN, wraz z odległościami w kilometrach i z zaznaczonym punktem w którym się znajduje. Aktualnie w 124 miejscach na terenie WPN i otuliny turysta napotka drogowskazy szlaków (rys. 9). Są to podstawowe i najliczniejsze znaki informacyjne. Jest ich w naszym Parku już ponad 300.
W niektórych miejscach na terenie WPN, na kolorowym pasku grotu drogowskazu jest namalowany symbol E-11. Oznacza to, że na tym odcinku przebiega Europejski Długodystansowy Szlak Pieszy Amsterdam - Ogrodniki. Jego trasa pokrywa się z przebiegiem innych istniejących szlaków. Na drogowskazie jest umieszczona nazwa miejscowości pośredniej i docelowej wraz z odległością w kilometrach. Na drogowskazach umieszcza się także, w części skrajnej, pionowy napis z nazwą organizacji, która go ustawiła.
Opisywane trasy mają status szlaków pieszych. Jednak większość z nich jest również dostępna dla rowerów. Jeżeli dany odcinek szlaku nadaje się dla rowerzystów, wtedy na drogowskazie pojawia się symbol roweru (rys. 10). Gdy nie ma takiego znaku, to oznacza, że wprawdzie można jechać dalej rowerem, ale należy spodziewać się drogi trudnej do pokonania. Czasem, dla podkreślenia, że szlak jest trudny dla rowerów, umieszcza się znak ostrzegawczy (rys. 11). Na niektórych odcinkach ścieżek edukacyjnych obowiązuje zakaz poruszania się rowerem (rys. 12), wprowadzony dla zapewnienia bezpieczeństwa zarówno pieszych, jak i rowerzystów. Jeżeli po-siadacz "dwóch kółek" zechce pokonać ten odcinek, to powinien rower poprowadzić.
Kolejnym znakiem informacyjnym szlaku jest tabliczka z nazwą miejsca (punktu topograficznego). Jest ona mocowana na szczycie słupa z drogowskazami (rys. 13).
Oprócz oznakowanych tras, na terenie WPN znajduje się wiele dróg gruntowych udostępnionych dla ruchu turystycznego. Ich długość wynosi w granicach Parku 60 km, co razem ze znakowanymi szlakami daje łączną długość 190 km tras turystycznych. Wszystkie drogi doskonale nadają się dla rowerzystów, dlatego nazywane są "drogami rowerowymi". Przy drogach tych ustawiane są znaki kierunku (rys. 14).
W 1999 roku została wydana broszura "Rowerem po Wigierskim Parku Narodowym". Zawiera ona między innymi szczegółowe mapy prezentujące wszystkie trasy rowerowe na terenie Parku, ich charakterystykę oraz krótkie opisy tego co warto, jadąc nimi, zobaczyć. Broszura jest dostępna w dyrekcji WPN w Krzywem oraz w obiektach turystycznych współpracujących z Parkiem.
Ze względu na ukształtowanie terenu i nie najlepszy stan nawierzchni dróg, szlaki rowerowe w WPN nie należą do łatwych. Jednak wspaniała przyroda i krajobrazy, jakie napotkamy po drodze, wynagrodzą wszelkie trudy.
|
