Jednym z ciekawszych zjawisk w przyrodzie jest metamorfoza obserwowana w świecie płazów. Zwierzęta te przechodzą rozwój złożony, to znaczy, że z jaja wylęga się larwa, która w sposób widoczny różni się od postaci dorosłej. Larwy płazów żyją w wodzie i początkowo przypominają małą rybkę, dopiero później pojawiają się u nich kończyny. W oddychaniu biorą udział skóra i skrzela. Po intensywnym okresie odżywiania się, larwy osiągają maksymalne rozmiary, po czym rozpoczyna się całkowita "przebudowa" płaza. Skrzela zanikają, a ich miejsce zajmują płuca. Kończyny rozwijają się całkowicie, a u płazów bezogonowych zaczyna zanikać ogon. Ogon nie odpada tak po prostu, ale jest stopniowo resorbowany, a uzyskany w ten sposób materiał wbudowywany jest w ciało rozwijającego się zwierzęcia. Kijanki naszych płazów osiągają zazwyczaj niewielkie rozmiary (do 4 cm u ropuch, 7 cm u traszek i 10 cm u żab zielonych), z wyjątkiem grzebiuszki ziemnej, której kijanka może dorastać do 17-18 cm długości. Ciekawe, że po przeobrażeniu z takiej "monstrualnej" larwy powstaje płaz mierzący zaledwie 3-4 cm długości.

Trzy lata temu na terenie Parku rozmieszczone zostały różnorodne gliniane konstrukcje, służące jako miejsce do gniazdowania owadów błonkoskrzydłych, w tym głównie pszczół dziko żyjących. Owady te są niezwykle łagodne i nigdy nie atakują człowieka. Samice pszczół dziko żyjących również posiadają żądła (są w końcu żądłówkami), ale używają ich tylko w samoobronie, np. przyciśnięte przez nieuważnego turystę. Projekt ochrony owadów gniazdujących w glinie i drewnie, wspomagany finansowo przez EkoFundusz, zrealizowano w Wigierskim Parku Narodowym ze względu na zanikającą tradycję budowy glinianych obiektów gospodarskich, takich jak obory, szopy, itp. W ścianach tych budynków zanotowano obecność około 100 gatunków różnych owadów, z których część znajduje się na tzw. "Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce". Bez pomocy człowieka wiele gatunków fauny unikatowej w skali Europy znikłoby w krótkim czasie z naszego krajobrazu.