Sytuacja prawna projektowanej Ostoi Wigierskiej

     

            Komisja Europejska zatwierdziła 172 obszary z regionu kontynentalnego (decyzja Komisji z dnia 13 listopada 2007 r. przyjmująca na mocy Dyrektywy Rady 92/43/EWG pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na kontynentalny region biogeograficzny (245 kb)obejmujący także Ostoję Wigierską !) oraz 17 obszarów z regionu alpejskiego (decyzja Komisji z dnia 25 stycznia 2008 r., przyjmująca na mocy Dyrektywy Rady 92/43/EWG pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty składających się na alpejski region biogeograficzny).

 

            Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, projektowane specjalne obszary ochrony siedlisk Natura 2000 są objęte ochroną zgodnie z tzw. „zasadą ostrożności” wynikającą z Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

  

            W odniesieniu do tych obszarów konieczne jest przeprowadzenie oceny, o której mowa w art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej, jednakże niedozwolone jest stosowanie procedury przewidzianej w art. 6 ust. 4 dyrektywy siedliskowej (jego odpowiednikiem jest art. 34 ustawy o ochronie przyrody) do czasu ich zatwierdzenia przez Komisję Europejską.

  

            Oznacza to, że wobec przedsięwzięć mogących znacząco negatywnie oddziaływać na projektowane obszary Natura 2000 konieczne jest przeprowadzenie oceny oddziaływania, o której mowa w art. 33. ust. 3 ustawy o ochronie przyrody (art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej) Jednakże jeżeli w trakcie takiej oceny stwierdzone zostanie znaczące negatywne oddziaływanie przedsięwzięcia na dany obszar, nie jest dozwolone wydanie zgody na realizację przedsięwzięcia, nawet jeśli spełnia ono przesłanki, o których mowa w art. 34 ustawy o ochronie przyrody (art. 6 ust. 4 dyrektywy siedliskowej), czyli za jego realizacją przemawiają konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, wykazano brak rozwiązań alternatywnych, a także zapewnione zostanie wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000.

 

            W takim przypadku zgoda może być wydana dopiero po zatwierdzenia danego obszaru Natura 2000 przez Komisję Europejską.

  

            Ograniczenie to dotyczy także potencjalnych obszarów ptasich i siedliskowych znajdujących się na Shadow list, nie dotyczy jednak wyznaczonych obszarów specjalnej ochrony ptaków. Obszary te są wyznaczane w drodze rozporządzenia, o czym informuje się Komisję Europejską, jednakże obszary te nie są przez Komisję zatwierdzane. Obszary te podlegają przepisom art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy siedliskowej od dnia wyznaczenia.

  

            Wyjaśnienia i zalecenia odnoszące się do tej kwestii znajdują się również w Wytycznych w zakresie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regionalnych programów operacyjnych przygotowanych przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego (cześć F, pkt 58 – 78).

     

powrót