Rolnictwo (okres nowożytny) |
|
Podstawowym zajęciem ludności wiejskiej na
Suwalszczyźnie jest od stuleci rolnictwo.
Do połowy XIX w. podstawową formą gospodarowania była trójpolówka zbiorowa. Polegała ona na podziale gruntów na trzy części, z których jedną pozostawiano pod tzw. czarny ugór, dwie pozostałe uprawiano zbożem ozimym (wysiewanym jesienią) i zbożem jarym (wysiewanym wiosną). Co rok zmieniano ugór (po zbożu jarym), na którym wypasano bydło, owce i świnie. Przy systemie trójpolowym obowiązywała wspólna praca, szczególnie przy żniwach. |
|
W XVI i XVII w. istniały również prymitywniejsze systemy uprawy ziemi: dwupolówka i system wypaleniskowo-żarowy. Na przełomie XIX i XX w. Upowszechnił się system wielopolowy i płodozmian, który w wielu unowocześnionych wariantach istnieje do dzisiaj. Narzędzia |
|
Jeśli chcesz zobaczyć pokaz
różnych narzędzi - |
Podstawowym narzędziem do orki była
socha dwupolicowa, którą na przełomie XIX i XXw.
wyparł pług żelazny. Do bronowania używano
drewnianych bron laskowych (starszy rodzaj) i
beleczkowych , które po I wojnie światowej zaczęły
zastępować brony żelazne. Do II wojny światowej
zboże wysiewano ręcznie - z worka, płachty, koszyka
("sieweńki"). Po II wojnie światowej
upowszechniły się siewniki mechaniczne. Do ścinania
zboża używano sierpów ząbkowych, które w początkach
XX w. zastąpiły kosy, a te z kolei w 2 poł. XX w.
kosiarki konne i traktorowe, a w końcu kombajny.
Do początków XX w. ziarno młócono ręcznie cepami kapicowymi z pałączkiem. Po I wojnie światowej pojawiły się wialnie, młockarnie, sieczkarnie napędzane kieratem konnym, a po II wojnie silnikami spalinowymi i elektrycznymi. W tradycyjnym gospodarstwie wiejskim przeważała uprawa zbóż z przewagą żyta (pszenica i proso stanowiły niewielki udział). W większych ilościach uprawiano soczewicę, groch, grykę, len. W ciągu XIX w. zwiększył się w uprawach udział roślin okopowych - ziemniaków, a także koniczyny, seradeli i łubinu. |
.