|
GLONY
Glony są to proste rośliny beztkankowe, niezróżnicowane na korzenie, łodygi i liście. Mają jądro komórkowe, są samożywne, posiadają chloroplasty. Większość z nich ma chlorofil a. Nie stanowią jednolitej, samodzielnej grupy taksonomicznej. Ewolucyjnie przedstawia się je jako bliżej niespokrewnione linie rozwojowe. Glonów jest ponad 30 tysięcy gatunków, z tego w słodkich wodach żyje około 14 tysięcy. Są zarówno organizmami mikroskopijnymi (kilka mikrometrów) jak i olbrzymimi, dochodzącymi do 100 m (glony morskie). Glony mogą być jednokomórkowe lub wielokomórkowe. Żyją wszędzie tam, gdzie jest woda, nawet w śladowych ilościach. Można je znaleźć nawet w piasku, na śniegu. Okresy niekorzystnych warunków przeżywają dzięki przetrwalnikom, cystom. W sprzyjających warunkach niektóre glony wchodzące w skład planktonu mogą tworzyć zakwity (jest to zjawisko występowania dużego zagęszczenia komórek glonów, często sygnalizowane zmianą barwy wody). Są pionierami w zasiedlaniu nowych terenów. Glony są też wspaniałymi wskaźnikami cech środowiska wodnego, głównie trofii i zanieczyszczenia. Wykorzystuje się je do oceny aktualnego stanu środowiska. Nauka o glonach nazywa się fykologią. Nazwę wzięto, powracając do pierwotnej nazwy, podawanej przez greckiego filozofa Teofrasta określającej glony jako phycos.
Dawna nazwa nauki o glonach to algologia. Nazwa Algae, używana już przez Karola Linneusza (żył w XVIII wieku) została zastosowana i ściślej zdefiniowana przez Karola Adolfa Agardha (żył na przełomie XVIII i XIX wieku), którego uważa się za ojca algologii. Polska nazwa „glony” została wprowadzona przez J. Rostafińskiego (żył na przełomie XIX i XX wieku) i jest określeniem pochodzącym z gwary góralskiej, które zastąpiło dawną nazwę „wodorosty”, odnoszącą się do wszystkich roślin wodnych.
GLONY: EUGLENINY i DINOFITY (tobołki) KRYPTOFITY, HETEROKONTOFITY i CHRYZOFITOWE (złotowiciowce) DESMIDIE (wstężnice) i RAMIENICOWE (charofitowe)
|