Alfred Lityński - twórca nowoczesnej hydrobiologii polskiej
|
|||
Od autora
Wobec spalenia w dniu 25 września 1939 roku archiwum Stacji Wigierskiej, jak również zaginięcia wszelkich o niej śladów w Instytucie im. Nenckiego w Warszawie, w opra- cowywaniu niniejszej monografii opierałem się - prócz własnych obserwacji i wspomnień z mojej dwukrotnej pracy na Stacji (łącznie 6 tygodni) - w poważnej mierze na relacjach ustnych i pisemnych następujących osób: córki doc. Alfreda Lityńskiego - Pani Haliny Kowalskiej z Warszawy, wdowy po doc. Zygmuncie Koźmińskim - Pani Heleny Koźmińskiej-Kazibutowskiej z USA, wdowy po doc. Jerzym Wiszniewskim - Pani Aleksandry Wiszniewskiej z Pruszkowa, wdowy po prof. Marianie Gieysztorze - Pani doc. Ireny Gieysztorowej z Warszawy, intendentki Stacji - Pani Józefy Krupińskiej z Mazur koło Olecka, starszego laboranta Stacji - Andrzeja Wasyleńki z Giżycka i jego żony oraz na informacjach ustnych, w większości obecnie już nieżyjących, współpracowników Stacji, będących po II wojnie światowej profesorami wyższych uczelni: Stanisława Bernatowicza, Stanisława Feliksiaka, Mariana Gieysztora, Eugeniusza Grabdy, Faustyna Krasnodębskiego, Kazimierza Petrusewicza, Juliana Rzóski, Mariana Stangenberga i Kazimierza Tarwida. Pisemnych, cennych informacji udzieliła mi też mgr Wanda Milicer-Bubieniowa.
Ważnym źródłem wiadomości o życiu i roli Stacji Wigierskiej w terenie, jej dyrektora Lityńskiego i współ- pracowników były także wspomnienia sąsiadów ze Starego Folwarku, Wigier i Cimochowizny, a zwłaszcza Pana Antoniego Rzepiejewskiego, zamieszkałego obecnie w Suwał- kach, których kilkakrotnie na miejscu odwiedzałem.
Wszystkim tym wymienionym i nie wymienionym Infor- matorom serdecznie za miłą współpracę dziękuję.
Gabriel Brzęk
|