|
Lech Krzysztofiak, Anna Krzysztofiak
Mrówki Formicidae Parku Krajobrazowego Puszczy Rominckiej
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej zajmuje powierzchnię 14 620 ha. Większość powierzchni Parku (około 72%) stanowią grunty leśne administrowane przez Lasy Państwowe, wchodzące w skład Nadleśnictwa Gołdap. Pozostałą powierzchnię stanowią głównie grunty własności prywatnej, grunty Skarbu Państwa oraz grunty innych własności. Zdecydowanie dominują grunty leśne zalesione i niezalesione, które zajmują 10534,30 ha (grunty zarządzane przez Nadleśnictwo Gołdap), użytki zielone - 1582,82 ha, bagna i szuwary - 983,39 ha, grunty orne - 737,10 ha i wody - 228,23 ha.
Pod względem geomorfologicznym Park, jak i cała Puszcza Romincka, położony jest w strefie pagórkowatej wysoczyzny lodowcowej, której powierzchnię stanowią liczne wysokie pagórki kemów, moren martwego lodu i moren czołowych, rozciętej w dwóch miejscach (w zachodniej i środkowej części) strefami sandru. Według podziału geograficznego (Kondracki 2001) teren Parku położony jest w:
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej jest obszarem bardzo zróżnicowanym pod względem przyrodniczym. Różnorodne formy geomorfologiczne tworzą malownicze krajobrazy naturalne i jeziorno-bagienne, równin i wzniesień morenowych, sandrów, dolin i równin peryglacjalnych.
Według geobotanicznego podziału Polski na jednostki geograficzno-roślinne Park leży w Dziale Północnym, w Krainie Suwalsko-Augustowskiej, Okręgu Suwalskiego oraz w Krainie Mazursko-Kurpiowskiej, Okręgu Pojezierza Mazurskiego. Charakterystyczną cechą szaty roślinnej jest tu dominujący udział świerka w lasach, który występuje zarówno na glebach mineralnych jak i na torfowiskach.
Flora roślin naczyniowych Parku (łącznie z otuliną) liczy 803 gatunki roślin należących do 111 rodzin i cechuje się dużym udziałem gatunków borealnych (np.: Carex globularis, Carex microglochin, Carex disperma, Ranunculus reptans, Scirpus hudsoniarus, Polemonium coeruleum, Betula humilis, Pedicularis sceptrum-carolinum, Saxifraga hirculus).
Park charakteryzuje się znacznym zróżnicowaniem siedlisk i wyraźnie zaznaczoną rzeźbą terenu. Czynniki te wpływają na duże bogactwo występujących tu zbiorowisk roślinnych. Największą powierzchnię zajmują świeże siedliska eutroficzne - las świeży (Lśw) i las mieszany świeży (LMśw) oraz bory mieszane świeże (BMśw), a spośród siedlisk wilgotnych i bagiennych – olsy (Ol), lasy wilgotne (Lw)) i lasy mieszane bagienne (LMb).
Badania prowadzone były na całym terenie Parku, jednak szczegółowiej penetrowano drzewostany leżące na siedliskach: lasu świeżego, lasu mieszanego świeżego, olsu, boru bagiennego i boru mieszanego świeżego. Na terenach otwartych badano przede wszystkim torfowiska, łąki wilgotne oraz pastwiska i murawy.
« spis treści « inne wydawnictwa « opis projektu
|
